Аўтары: Канстанцін Селіханаў, Андрэй Шчукін
Адкрыцце: 12 лістапада 2013 года, 17.00
Даступна: да 23 лістапада
Месца: Музей сучаснага выяўленчага мастацтва (г. Мінск, пр-т Незалежнасці, 47)

Куратар: Наталля Шаранговіч
Кансультант: Міхаіл БаразнаСпецыяльны праект Рэспублікі Беларусь «Дэкадзіроўка. Архетып адэкватнага часу» быў прадстаўлен ў верасні-кастрычніку 2013 года на V Маскоўскай біенале сучаснага мастацтва.Арганізатарам праекта выступіў Музей сучаснага выяўленчага мастацтва пры падтрымцы Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь, Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў.Маскоўскае біенале сучаснага мастацтва – сёння адзін з самых буйных форумаў актуальнага мастацтва сярод прафесіяналаў і шырокай публікі дзякуючы супрацоўніцтву з вядучымі міжнароднымі куратарамі, мастакамі, крытыкамі, тэарэтыкамі і філосафамі. У гэтым годзе куратарам асноўнага праекта біенале стала Катрын дэ Зегер – дырэктар Музея выяўленчага мастацтва ў Генце (Бельгія), у рамках біенале будуць прадстаўлены больш за 50 спецыяльных праектаў з розных краін свету, адабраных міжнародным журы.Праект «Дэкадзіроўка. Архетып адэкватнага часу» - гэта дыялог двух аўтараў Канстанціна Селіханава і Андрэя Шчукіна, якія аналізуюць ўнутраны свет чалавека, што перасягнуў праз змену эпох. Гульня сэнсамі легла ў аснову сюжэту, дзе мастакі аперуюць паняццямі і вобразамі культуры, якія сталі для нас пазнавальным і фармальнымі знакамі, а часам нават міфамі нядаўняга мінулага.Часта сучасны чалавек упэўнены, што яго індывідуальнасць, яго асабістая жыццёвая прастора непарушная і абароненая. Аднак гэта перакананне пастаянна абвяргаецца ці ставіцца пад сумнеў бясконцымі ўнутранымі супярэчнасцямі, якія суправаджаюць існаванне чалавека ў соцыуме. Супярэчнасці паміж асобасным і грамадскім, мінулым і сучаснасным, ідэальным і бытавым не маюць адназначнага рашэння. Усё гэта ў рэшце рэшт пазбаўляе чалавека ўпэўненасці ў сваёй унікальнасці, прымушаючы адчуць часткай нейкага вялізнага механізму - бясконцай чаргі.У нейкім сэнсе «чарга» з'яўляецца метафарай чалавечай супольнасці. Супольнасці чалавечых індывідаў, аб'яднаных аб'ектыўнымі абставінамі эканамічных, псіхалагічных і іншых фактараў. Скульптурная кампазіцыя Канстанціна Селіханава ўяўляе «Чаргу» выбудаваных ў адну лінію схематычна выяўленчых людзей. Досыць вялікую, каб перасекчы ўсю даўжыню выставачнай прасторы, падкрэсліваючы тым самым манатоннасць і маштаб таго, што адбываецца. Яна выклікае ў гледача адчуванне бясконцасці і кантраст паміж ўяўным дзеяннем і рэальнай сітуацыяй руху ў нікуды.
Аўтар: Канстанцін Селіханаў

Адзіную стратэгію засваення прасторы за кошт прымянення вялікай колькасці аднамаштабных элементаў няцяжка прасачыць у мастацтве Уолтара дэ Марыя, Энтані Громлі, з той розніцай, што ролю металічных труб выконваюць статуі людзей. Канстанцін Селіханаў таксама развівае матыў статычнай абязлічанай фігуры, што дапамагае яму дасягнуць эфекту пераходнага стану або гатоўнасці да пераходу - постмадэрністычны водгук на тэму суіснавання чалавека з чалавекам, суіснавання чалавека з грамадствам.Каб узмацніць візуальны вобразны кантэнт мастак пераходзіць на мову інсталяцыі, ён заключае сваю чаргу ў абмежаванай прастору павільёна - пакоя. Элемент бытавой культуры мінулага падкрэсліваюць старыя шпалеры. Тэма бясконцай пераробкі для Селіханава актуальная ўжо даўно. На рамонт, лічыць мастак, мы асуджаныя ў любым узросце і ў любых абставінах. Гэта адзін з прыкметаў эпохі, як і малако ў гранёных шклянках на пластмасавым падносе - яшчэ адна інсталяцыя аўтара .Мы ўсе знаходзімся разам і асобна адначасова. Кудысьці рухаемся і ў той жа час стаім на месцы. Метафара калектыўнай свядомасці знаходзіць падтрымку ў фотаработах Андрэя Шчукіна, становячыся матэрыялам для візуальнага тэксту. Аб'екты ў яго фотаздымках ў кантэксце агульнага праекта набывае сэнсавую напоўненасць і каштоўнасць артэфактаў часу. Фотаздымкі Андрэя Шчукіна ўяўляюць сабой нейкія «матрыцы ўспрымання» банальных бытавых аб'ектаў. Яго працы, цэльныя і адначасова сабраныя засобных элементаў, гавораць аб нейкай аналітычнай дэзінтэграцыі аб'ектаў, якая мае хутчэй філасофскі сэнс, чым візуальны мінімалістычны ход. Мастак не адрываецца цалкам ад рэальнага прадмета, але пры гэтым ён для яго - толькі маска. Менавіта гэтая дваістасць мастака прывабная ў яго працах.
Аўтар: Андрэй Шчукінабмеркаваць на форуме zнята