Автор: Александр Веледимович
Открытие: 15 апреля, 19.00
Доступна: до 27 апреля 2014 года
Место: галерея «Ў» (г. Минск, пр. Независимости, 37а)

«Фотографии Александра – каллиграфические росчерки восторгающегося, страдающего или сомневающегося взгляда, закольцованное восприятие момента настоящего. Это внутренняя летопись, цитируя Сота - «опыт движения сквозь мир», откровенно поражающая своей искренностью коллекция воспоминаний: одновременно исключительно личных и вскрывающих красоту и страхи кого-то чертовски похожего на нас.

Именно эта искренность подкупает: ты будто находишь на подоконнике чей-то дневник и не можешь оторваться от возможности прочитать чужую жизнь, без цензуры, без стеснения, изнутри. Прилив откровенности вызывает ответную волну, постепенно понимаешь, что не можешь дышать: пыльные кухни, заклеенные картинками двери, цветы на асфальте, чай с татуировками, дурацкое белье, секс в сумерках. Все это было, все это – до дрожи узнаваемо, все это, - определенно, мы». Ольга Бубич

«Сучаснасць прапануе аўтару жорсткія ўмовы. Ад колькасці магчымасцей, варыянтаў і спосабаў, каб адбыцца тут і цяпер, захоплівае дух: дастаткова прыняць пэўныя правілы – і ты ў гульне. Шлях сучаснага аўтара падобны да экстрэмальнага highway. Дзень за днём, тыдзень за тыднем, месяцы складваюцца ў гады, і пачынае падавацца, што мэта – стаць сучаснікам – амаль дасягнута. Почырк становіцца раўней і універсальнай, а выбар сродкаў прадказальным і вядомым. Але дзе праходзіць тая мяжа, калі трапляючы ў поле contemporary, ты ўсё ж застаешся менавіта сабою? Як не страціць чуласці, не стаць копіяй? Не растварыцца ў тысячнай, ананімнай, амаль бястварай арміі сучасных творцаў?Фотадзённік Аляксандра Веледзімовіча «I wanna be contemporary artist» расказвае гісторыю аднаго такога падарожжа. Кожная выява, як і павінна быць у дзённіку, занадта інтымная. Адбіткі часу, непрадказальнасць лёсу, аскепкі прадметнага свету, якія выбудоўваюць пэўную (бес)прадметную сістэму каардынат, асабістую для кожнага. Але ад самага першага фотаздымка не пакідае ўражанне, што ўладальнік дзённіку быццам ведаў: настане дзень і гэтыя інтымнасць і асабістасць будуць выстаўленыя напаказ».Таццяна Арцімовіч

обсудить на форуме zнята

Александр Веледимович: «Портрет + история»