«Месяц фатаграфіі ў Мінску» прадстаўляе шэраг культурных і адукацыйных мерапрыемстваў, скіраваных на ўмацаванне статусу беларускай фатаграфіі як віду мастацтва і яе інстытуцыяналізацыю ў нашай краіне. Арганізатары паказваюць, што культурнае асяроддзе Беларусі адкрытае для супрацоўніцтва з суседзямі, а таксама тое, што «нам цікавыя фатаграфічныя падзеі, якія адбываюцца ў рэгіёне, у тым ліку прысвечаныя нашай краіне». Адна з задачаў фестывалю — зрабіць іх больш даступнымі для беларускага гледача.

«Месяц фатаграфіі ў Мінску»: прэмiя
«Месяц фатаграфіі ў Мінску»: пра фестываль
«Месяц фатаграфіі ў Мінску»: мерапрыемствы

Выстава пераможцаў конкурсу FotoEvidence 2013

Даты: 23 верасня - 1 кастрычнiка
Адкрыцце: 23 верасня, 19.00
Пляцоўка: прастора ЦЭХ (Мiнск, пр. Незалежнасці 58, к. 6,
праход праз вул. П.Броўкі, левы пад’езд, 2 паверх
Штодня ад 10.00 да 22.00

Фота: Massimo BerrutiЗадача конкурсу і прэміі FotoEvidence, што праводзіцца з 2011 года, у тым, каб на мове фатаграфіі расказаць пра парушэнні правоў чалавека і прыніжэнне чалавечай годнасці. Прэміяй узнагароджваюцца аўтары за самаадданасць і смеласць у асвятленні і данясенні да шырокай грамадскасці складаных сацыяльных тэм і за прыцягненне ўвагі да сацыяльнай несправядлівасці ў сучасным свеце. FotoEvidence - гэта СМІ без цэнзуры і месца, дзе экспануюцца дакументальныя праекты, якія не маюць шанцаў быць надрукаванымі ў СМІ, што патрабуюць толькі гарачых навін. Пераможца FotoEvidence-2013 - Robin Hammond Condemned (New Zeeland). Фіналісты конкурсу: Andrea Reese Urban Cave (USA), Fabio Bucciarelli Battle to Death (Italy), Jon Lowenstein Shadow Lives USA (USA), Massimo Berruti The Dusty Path (Italy).

«Сем»

Аўтары: Марына Бацюкова, Сяргей Ждановіч, Вадзім Качан, Элан Лыскоў,
Сяргей Міхаленка, Ігар Саўчанка, Андрэй Шчукін
Адкрыцце: 29 верасня, 18.00
Працуе: да 10 кастрычнiка
Пляцоўка: галерэя «Акадэмiя» (Мiнск, вул. Сурганава, 14)
9.00-17.45, выходныя: субота, нядзеля

Тэма ліку сем можа падацца бадай намінальнай у вызначэнні зместу праекту. Атрымаўшы поўную свабоду ў выбары прац для ўдзелу ў праекце, аўтары па-рознаму карыстаюцца ёю: канцавы варыянт экспазіцыі, такім чынам, - гэта выказванне-эксперымент з адкрытым фіналам — самадастатковы маналог або запрашэнне да дыялогу. Больш пра выставу

«Апошні візіт»

Аўтар: Віктар Гіліцкі
Даты: 30 верасня - 11 кастрычніка
Пляцоўка: Музей сучаснага выяўленчага мастацтва (Мiнск, пр. Незалежнасці, 47)
Штодзенна ад 11.00 да 19.00, акрамя нядзелi i панядзелка

Куратар праекта: Вольга РыбчынскаяВельмі прыгожая сентыментальная гісторыя, быццам расказаная ад першай асобы, дзе галоўны герой, чалавек у мудрым веку, пускае нябачнага гледача ў сваё жыццё, выбудоўваючы адкрыта і шчыра сваю штодзённую рэальнасць як рытуал: прыгатаванне ежы, паленне лазні, апрацоўка зямлі, чытанне газет і слуханне радыё. Фатограф выбраў тут тактыку неўмяшання, за рэдкім выключэннем, старонняга назіральніка.У выніку атрымаўся наратыў, невялікі аповед, які змясціў у сябе ўсю драматургію жыцця 84-гадовага чалавека. Для сям’і — гэта частка сямейнага архіву, дакументальнае пацверджанне факту быцця з яго непаўторнымі прыкметамі-знакамі, што не дазваляюць растаць і знікнуць твару чалавека, які ўжо сышоў. Гэты «дакумент з прыватнага архіву», што зафіксаваў вобраз блізкага чалавека на памяць, перастае быць толькі прыватным, ён робіцца «сілкаваннем і для нашых пачуццяў» (Сьюзан Зонтаг). Мы бачым у гэтым візуальным шэрагу водгукі-прыкметы нашых сямейных архіваў-гісторый. Для нас актуалізуецца і пераасэнсоўваецца значэнне нічым не прыкметных будняў, сумеснай з кімсьці паўсядзённасці. Апрача таго, рысы гэтай самай паўсядзённасці тут набываюць іншы характар, у дадзеным выпадку спрацоўвае здольнасць фатаграфіі мець «пэўную сюрэалістычную адчувальнасць, што вельмі важна: гэта значыць, звычайныя, абыдзённыя рэчы могуць выяўляць свае прыгожыя рысы, калі іх фатаграфуюць» (Сьюзан Зонтаг).У гэтым дакладна пабудаваным выказванні, драматургічна спраўджаным відэашэрагу фатаграфія робіцца выяўленчай мовай, гаворачым медыя, дзякуючы якому мы не толькі здольны бачыць і счытваць прапанаваны наратыў, але таксама адчуваць магію моманту, шчырасць і сапраўднасць гісторыі; фатаграфія робіцца «эманацыяй, выпраменьваннем мінулай рэальнасці» (Ралан Барт «Camera lucida»).

«Арно Фішэр. Фатаграфія»

Даты: 1-19 кастрычнiка
Пляцоўка: Цэнтр сучасных мастацтваў  (Мiнск, вул. Некрасава, 3)

Фота: Арно ФішэрАмаль 140 фатаграфій запрашаюць наведвальнікаў да знаёмства з творчасцю выбітнага нямецкага фатографа і выкладчыка фатаграфіі Арно Фішэра, які нарадзіўся ў 1927 годзе ў Берліне. Чорна-белыя здымкі па сённяшні дзень аказваюць уплыў на стыль цэлых пакаленняў фатографаў, і не толькі ў Германіі.Выстава дае магчыамсць пазнаёміцца з рознымі перыядамі творчасці Арно Фішэра. Кропкай адліку з’яўляецца яго ранняя серыя фатаграфій «Сітуацыя Берлін», у якой ён акцэнтуе ўвагу на падзеленым на чатыры сектары пасляваенным Берліне. Запланаваная публікацыя гэтай серыі  была забаронена, на што паўплывала ў тым ліку будаўніцтва Берлінскай сцяны ў 1961 годзе.На выставе прадстаўлены і працы фатографа, выкананыя Арно Фішэрам для ўсходне-нямецкага часопіса мод «Sibylle», а таксама захапляльныя партрэты вядомыха собаў, напрыклад, Марлен Дытрых і Маі Плісецкай. Шматлікія фатаграфіі, якія былі зроблены падчас падарожжаў па ўсёй Германіі і за мяжой – у Індыі, Афрыцы і Нью-Йорку, таксама напэўна зацікавяць гледачоў. Апошняя частка экспазіцыі – серыя палароідныхз дымкаў сада АрноФішэра. Створаныя фотамастаком нацюрморты і фатаграфіі, на якіхвялікую ролю адыгрываюць дэталі, з’яўляюцца квінтэсенцыяй творчасці Арно Фішэра.Мінск - гэта чацвёрты прыпынак вандроўнай выставы, канцэпцыя якой належыць Інстытуту міжнародных сувязей (ifa, Германія).

«Не[свое]часоваe»

Даты: 3-15 кастрычнiка
Адкрыцце: 3 кастрычнiка, 19.00
Пляцоўка: прастора ЦЭХ (Мiнск, пр. Незалежнасці 58, к. 6,
праход праз вул. П.Броўкі, левы пад’езд, 2 паверх
Штодня ад 10.00 да 22.00

Фота: Анастасiя БагамоловаКуратар: Надзя Шараметава / «ФотаДэпартамент»
Праект фонду «ФотаДэпартамент»У рускай мове ёсць даўняя граматычная дылема, якую меркавалася вырашыць, зрабіўшы выбар на карысць аднаго ці іншага значэння шляхам падстаноўкі адной коскі, — фраза «Казнить нельзя помиловать» цалкам мяняе свой сэнс у залежнасці ад выбранага знака прыпынку і дае волю дзеянню, што вырашае чыйсьці лёс. Не так вытанчана, але, спадзяёмся, насычана і шматслойна мы паспрабавалі зашыфраваць у назве выставы вектар роздуму пра час, у якім сябе знаходзім сёння, які яшчэ помнім, а таксама тыя калектыўныя месцы памяці, праз якія атрымліваецца хоць трошкі зразумець сапраўднае «тут і цяпер». Мастак заўсёды адчувальны да часу, у якім жыве, і ягоная здольнасць выбраць патрэбны акцэнт можа вызначыць агульную адчувальнасць і вектар разумення таго ці іншага перыяду гісторыі.Разважаючы над тым, што для Расіі ёсць карэнным, спрадвечным і сталым, мы, група фатографаў з розных гарадоў, ініцыявалі гэты праект і пачалі даследаваць пытанне з розных бакоў. Мы звярнуліся да гісторыі, і выявілася, што ў Расіі немагчыма вызначыць адну вялікую ідэю, таму што кожны эвалюцыйны зрух суправаджаўся прыўнясеннем чагосьці звонку, што мацнела і развівалася на мясцовай глебе, ярка ўспыхваючы — так, як авангард у мастацтве пачатку ХХ стагоддзя ці «традыцыйная» руская матрошка. Адкрытасць культуры навонкі, як ні дзіўна, ва ўсе перыяды гісторыі садзейнічала яе ўзбагачэнню і самабытнасці.Мы вывучалі сацыялагічныя даследаванні, якія ахопліваюць апошнія 100 гадоў гісторыі краіны, тры гістарычныя і ідэалагічныя рэжымы, дзве рэвалюцыі, розныя тыпы прыкмет часу і рысы рускага характару, якія фарміраваліся на гэтых этапах. Мы ішлі размаўляць з незнаёмымі і рабілі свае ўласныя назіранні, у якіх фатаграфія выявілася больш здольнай, чым няўзброены погляд ці мова, паказаць супярэчнасці і адзінства сучаснага грамадства, якія складана прыняць і сфармуляваць словамі.Тое, што можна назваць відавочна аб’яднальным для ўсіх нас — гэта тэрыторыя, якую геапалітычна называюць Расіяй. Яе мы ведаем з мапы, што вісела калісьці на сцяне ў бацькоў і перайшла да нас у спадчыну. Мы, хутчэй за ўсё, не будзем ведаць па імені свайго суседа па лесвічнай пляцоўцы, але будзем праз супярэчнасці адчуваць адзінства з турыстам, які крычыць на Палацавай плошчы «Тагі-і-іл». Таму што, нарадзіўшыся ў гэтых культурных, моўных, геаграфічных і, нарэшце, маральных межах, неяк аўтаматычна ўсведамляем сябе часткай агромністай прасторы, дзе Далёкі Ўсход на супрацьлеглым яе баку як ніколі блізкі ў сваёй з намі адначасовасці. У бясконца раз’ядноўваючай нас, жыхароў адной краіны, далечы памкненняў, паўсядзённых дзеянняў, узаемаадносінаў, гарызонту ва ўсіх яго значэннях, з’яўляецца агульная тэрыторыя, дзе супярэчнасці свой-чужы, далёка-блізка, цуды-дзеянні, дурань-герой даўно сфарміравалі рускага чалавека, выявіўшы адну з важных, заўважаных даследчыкамі якасць — дуалізм рускай душы.Мы спрабуем натрапіць на агульную прастору досведу. Выстава — гэта спроба вызначыць агульнае поле, большае за прапанаваную кожнаму пакаленню ідэалогію; вызначыць мару пра краіну, якую кожны носіць у сабе. Гэтае бязгучнае разуменне ў большай ступені будзе звязана з разуменнем дому, з успамінамі пра дзіцячую пляцоўку на двары; з багатай культурай, якую памятаем па тэкстах падручнікаў, малюнках з альбомаў, якія захоўваліся дома, ці паходах у музеі; з пахамі з кухні і напоўненымі жаданнем жыць святамі, што збіралі за адным сталом розныя пакаленні сям’і і сяброў. Мы даследуем ідэалагічную, гістарычную і асабістую прасторы, выяўляючы тое, што фарміруе гісторыю праз забыванне — магчыма важныя рытуалы і пункты, на якіх грамадства, што часам забывае, у чым яго адзінства, сябе пазнае. Штосьці з гэтага нам хочацца зразумець, штосьці — захаваць і перанесці ў сваю частку часу, зрабіць своечасовым — сваім у дадзеным нам часе.

«Sense of Place. Сучасная латвійская фатаграфія»

Даты: 6-15 кастрычнiка
Адкрыцце: 6 кастрычнiка, 19.00
Пляцоўка: галерэя «Ў» (Мiнск, пр. Незалежнасці, 37а)

Тры сучасныя латвійскія фатографы - Арніс Балкус, Рэйніс Хофманіс і Алніс Стакле - шукаюць знакі у латвійскім пейзажы, што характарызуюць іх родны кут. Пейзаж складаецца з прыродных і культурных элементаў ды іх узаемадзеяння. Узаемадзеянне з гэтымі элементамі можа выклікаць асаблівае адчуванне месца, якое фатографы спрабавалі выявіць у сваіх работах.Алніс Стакле ў серыі Not Even Something фатаграфуе ўначы не пазначаныя на карце сцежкі і дарогі ў Даўгаўпілсе, другім па велічыні горадзе Латвіі; АрнісБалкус у «Латвійскіх нататках» разглядае калектыўныя рытуалы і паўсядзённыя рэчы ў правінцыйных гарадах і прыгарадах; Рэйніс Хофманіс у серыях Sale і Private цікавіцца сістэмай знакаў у пейзажы. Адначасова фатографы адлюстроўваюць складаную палітычную і эканамічную сітуацыю ў сённяшняй Латвіі. Некалькі гадоў таму Латвія пацярпела ад глыбокага фінансавага крызісу, але цяпер зноў лічыцца краінай з самым хуткім эканамічным ростам у ЕС. Пейзаж — гэта мова, якая існуе ў няспынным канфлікце паміж афіцыйнай карцінай для турыстаў і фактычнай паўсядзённай рэальнасцю, часта не закранутай глабалізацыяй. Праз элементы пейзажу фатографы паказваюць нам прастору, дзе існуюць яны самі і грамадства, гісторыю гэтай прасторы, а таксама тое, як латышы успрымаюць сябе ў сусветным кантэксце.

«Рэканструкцыя №1»

Аўтар: Аляксей Шлык
Даты: 14-25 кастрычнiка
Адкрыцце: 14 кастрычнiка, 18.00
Пляцоўка: Музей сучаснага выяўленчага мастацтва (Мiнск, пр. Незалежнасці, 47)
Штодзенна ад 11.00 да 19.00, акрамя нядзелi i панядзелка

Аляксей Шлык - адзiн з яркiх прадстаўнiкоў маладой беларускай фатаграфii. У 2007 годзе Аляксей стажыраваўся ў фотастудыi Paul Howell Photography ltd., перадавой кампаніі лічбавых фотапаслуг на амерыканскім фотарынку, адкуль прывёз багаж ведаў і запал да стварэння фатаграфічных выяў традыцыйнымi спосабамi вытворчасцi, якiя значна больш працаёмкія ў параўнанні з сучаснымi лiчбавымi тэхналогiямi.

З 2009 года з’яўляецца ўдзельнікам аб’яднання Concept / Art / Confession Group, куды ўваходзяць мастакі, скульптары, куратары. Персанальныя выставы ўдзельнiкаў СAС Group адбываліся ў Пецярбургу, Маскве і Шанхаі.Архетып - панятак, якi icнуе ў мастацтве i псiхалогii. Гэта першасная выява, арыгiнал; агульначалавечыя знакi, якія пакладзены ў грунт мiфаў, фальклору i культуры ў цэлым i пераходзяць з пакалення ў пакаленне. Праект «Рэканструкцыя № 1» узнаўляе два архітэпічныя макракосмасы: мужчынскага і жаночага, якiя сёння часта праблематызуюцца шматпалярнасцю сучаснай культуры. Працы праекта разлічаны на  ўдумлiвага гледача, узнагародай якому стане багаты свет фактурных выяў, створаных аўтарам. Кожная выява «Рэканструкцыi № 1» аднаўляе скончаны наратыў, якi адсылае нас да бiблейскай мiфалогii ды бiблейскiх выяў, само ж выкананне прац — срэбна-жэлацiнавы адбiтак на дубовых i кедравых дошках — указвае на iканапicную традыцыю прэзентавання дадзеных выяў, а драўняная структура робіць аб’екты на здымках фактычна адчувальнымі.

«Кунсткамера»

Аўтар: Аляксандр Веледзімовіч
Даты: 14-25 кастрычнiка
Адкрыцце: 14 кастрычнiка, 17.00
Пляцоўка: Музей сучаснага выяўленчага мастацтва (Мiнск, пр. Незалежнасці, 47)
Штодзенна ад 11.00 да 19.00, акрамя нядзелi i панядзелка

Паверхня выявы — пастка для гледача. Заблукаць сярод сухіх букетаў разам з Супермэнам, Гадзілай, чырвоным канём і татам аўтара — лёгка. Дайсці да нябачнай плоскасці выявы — больш складана. У праекце «Кунсткамера» аўтар гуляе з гледачом у загадкі і шукае межы сучаснага разумення «фатаграфіі». Калі жывапіс больш рэалістычны за фатаграфію? Ці заўсёды фатаграфія кажа пра мінулае? Як сфатаграфаваць нерухомы рух? Наколькі выпадковы любы фотаздымак? Як свядомасць інтэрпрэтуе і звязвае выявы? Знаходзячы адказы на пытанні, аўтар страчвае сябе і ператвараецца ў аднаго з гледачоў кунсткамеры. Аўтар блукае сярод ідалаў, з якімі неабходна змагацца.*Кунсткамера (ням. Kunstkammer — кабінет рарытэтаў, музей) — раней назва розных гістарычных, мастацкіх, прыродазнаўчых і іншых калекцый рарытэтаў і месца іх захавання.

Выстава дзіцячай фатаграфіі

Адкрыцце: 16 кастрычнiка, 18.30
Пляцоўка: галерэя НФК «Мінск», (г. Мінск, вул. Казлова, 2, уваход са двара)

Выстава дзіцячай фатаграфіі (фіналісты і пераможцы конкурсу фатаграфіі, арганізаванага для дзяцей сябрамі фотаклуба «Святласіла» з горада Паставы).
Фотаклуб «Святласіла» з Паставаў другі год запар праводзіць фотаконкурс для школьнікаў Пастаўскага раёна, які называецца «Свет вакол нас». Мэта конкурсу — папулярызаваць фатаграфію сярод школьнікаў. Фіналісты адзначаюцца дыпломамі і прызамі, з імі таксама праводзяцца майстар-класы па фотасправе. У гэтым годзе тэма конкурсу была больш складанай і глыбокай, чым звычайна. Арганізатары назвалі яе «Пераходны ўзрост». Гэта той самы ўзрост, калі падлетак пачынае змагацца за сваю незалежнасць, заваёўваць аўтарытэт у коле аднагодкаў. Гэта досыць імклівы пераход з дзяцінства ў дарослае жыццё. Дзяцінства заўсёды сыходзіць — за ім прыходзіць адказнасць! Менавіта гэты перыяд вельмі зацікавіў арганізатараў: каштоўнасці і прыярытэты цяперашняга пакалення, іх мары і мэты. Удзельнікам было прапанавана паказаць з дапамогай фатаграфіі, як яны бачаць навакольны свет, як яго ўспрымаюць і ў ім жывуць. Той свет, які ўжо даўно закрыты для нас, дарослых. Фінальная выстава адбылася. Ёсць цікавыя і самабытныя працы. Колькасць удзельнікаў працягвае расці. У наступным годзе збіраемся працягваць у тым жа кірунку.

Выстава фатаграфічна археалагічнай экспедыцыi
на польска-беларускае памежжа «Albom.pl»

Даты: 17-29 кастрычнiка
Адкрыцце: 17 кастрычнiка, 19.00
Пляцоўка: прастора ЦЭХ (Мiнск, пр. Незалежнасці 58, к. 6,
праход праз вул. П.Броўкі, левы пад’езд, 2 паверх
Штодня ад 10.00 да 22.00

«Гэта была археалагічная экспедыцыя, таму мы «капалі». Спачатку ў архівах і інтэрнэце, каб паглядзець, якія фатаграфічныя матэрыялы, што датычаць сямі населеных пунктаў, уключаных у праект, ужо былі сабраны да нас. Потым мы сустракаліся з жыхарамі гэтых мясцовасцей. У людзей, каторыя мелі жаданне падзяліцца з намі гісторыяй сваёй сям’і, мы капаліся ў шуфлядах, у старых скрынях з паперамі, праглядалі альбомы, якія амаль развальваліся ў руках (некаторыя з іх захаваліся падчас розных акупацый толькі дзякуючы таму, што былі закапаныя ў агародзе). Як правіла было так, што нават калі спачатку нехта не меў асаблівага жадання з намі размаўляць, то потым не мог перастаць распавядаць і не хаваў эмоцый, калі пачынаў гаварыць пра важныя, пераломныя моманты ў сваім жыцці. Найбольш глыбока мы капалі, хіба, у чалавечай памяці. Пажоўклы партрэт раптам запускаў лавіну ўспамінаў. Альбо нейкая папера з прыклееным фотаздымкам. Чыйсці ліст? Хвіліна задумы і гісторыя: «Ліст даслалі пасля смерці брата мамы, у 1950 годзе. Ён павінен быў ужо выйсці з войска,
акурат скончыў службу ў сакрэтнай базе ў Чалябінску і адбыўся няшчасны выпадак. Так напісалі нам і прыслалі яшчэ дзве пары ботаў, брытву, кальсоны – ўсё, што ад яго засталося. Бабуля ўсё жыццё спрабавала даведацца, што там адбылося, але да гэтай пары не можа знайсці ніякай інфармацыі. Відавочна, была там атамная база, праводзілі эксперыменты са зброяй – распавядае Ніна Стасюк з Камянца-Літоўскага. Мы «рылі» таксама фізічна, на старым даху ў Кляшчэлях, дзе некалі жыў Ежы Костка, фатограф. У пілавінні мы знайшлі найвялікшае акдрыццё нашай экспедыцыі – старыя негатывы. Самыя старыя фотаздымкі, якія нам пашчасціла знайсці, паходзяць з 80-х гадоў 19 ст., а сама гісторыя фатаграфіі пачынаецца ў 1839 годзе». У экспедыцыі прымаў удзел міжнародны экіпаж: Гражына Шалкевіч, Эдвард Дмухоўскі, Рафал Сідэрскі, Гжэгаж Дамброўскі, Анджэй Пачобут, Юрка Асеннік, Магдалена Гадлеўская-Сіверская.

«Беларускі Клімат. 1996–2000»

Даты: 16-26 кастрычнiка
Адкрыцце: 20 кастрычнiка, 19.00
Пляцоўка: лофт «Балкі» (Мiнск, вул. Чапаева, 3, блок 202)

З 16 кастрычнiка - анцiкафэ «Дом Фішэра» (Мiнск, пр-т Незалежнасцi, 84A)Мастакі прадстаўляюць своеасаблівую гульню на ўзаемадзеянне: спосаб – татальная інсталяцыя, кантэкст – замкнёная прастора без вокнаў, змест – вядомыя працы пачатку 2000- х гг. У дадзеным выпадку, стратэгія групы 1990-х гг. на выбудоўванне складаных прасторавых мультымедыйных аб’ектаў сустракаецца з досведам, магчымасцямі ўспрымання, эмацыйным станам і г.д. гледача. Дзе глядач становіцца не толькі асноўным «кампанентам» інсталяцыі, але правадыром/«спускавым механізмам» да разумення «твора». «Асноўнае, вырашальнае значэнне пры гэтым мае яе [інсталяцыі] атмасфера, аўра…» (паводле І. Кабакова). Куратар — Вольга Рыбчынская.

«Беларускi Клiмат»

Даты: 28 кастрычнiка - 8 лiстапада
Прэсс-адкрыццё: 29 кастрычнiка, 17.00
Пляцоўка: Музей сучаснага выяўленчага мастацтва (Мiнск, пр. Незалежнасці, 47)
Штодзенна ад 11.00 да 19.00, акрамя нядзелi i панядзелка

Арт-група Беларускі клімат была створана 28 лістапада 1987 года ў момант першай праявы лібералізму і спроб адчуць межы сапраўднай свабоды. Доўгі час удзельнікі групы сцвярджалі фармуліроўку «фота-рок асацыяцыя», робячы акцэнт на паняцці асацыяцыя: як на калектыве аднадумцаў і на паняцця з псіхалогіі. Група займалася «хаатычнай творчасцю»: рэалізоўвала праекты ў розных кірунках візуальных і прасторавых мастацтваў – фатаграфія, жывапіс, графіка, інсталяцыя, «вуснае кіно» (вынаходніцтва групы), тэатр, хэпенінг, перформанс, канцэптуальнае мастацтва, музыка і паблік арт. Беларускі клімат – гэта ідэя сумясціць/зрушыць атракцыённасць і інтэрактыўнасць падачы са зместам.Беларускі клімат у гэты раз рэпрадуцыруе ў прасторы галерэі зрэзы/пласты горада праз вылучэнне сярод гамагеннай паверхні мегаполіса наратывы чалавечых лёсаў, дэкарацыі і тэатральныя мізансцэны штодзённасці.Тут выява выступае сімулякрам, знакам інфармацыйных, рытуальных, культавых, сацыяльных і культурных падзей, і ўспрымаецца ў кантэксце экспазіцыйнага шэрага і артыкуляваных каментараў аўтараў, якія прагаворваюць гісторыі, ствараючы міфы/інварыянты штодзённасці тут і цяпер, не выходзячы за межы медыярэальнасці. Такім чынам, зафіксаваныя аб’екты, людзі і падзеі ў прасторы горада ператвараюцца ў медыя паведамленні, робяцца цытатай/гіперспасылкай на рэальныя візуальна-прасторавыя выявы. Выявы, сфарміраваныя актам прысваення і інтэрпрэтацыі.Тут у фатаграфіі няма мінулага і будучага, гэта медыя адлюстроўвае цяперашні момант, квазірэальнасць. Гарадскі трафік, твары ў метро, траўмаваныя, знявечаныя двайнікі-манекены, рытмы і штрыхкоды падземкі – выявы, што накладаюцца адзін на адно ў выніку чаго ствараюць мізансцэну для дзейства. З простага працэсу фатаграфавання, прысваення мастакі вырабляюць варыянт/інтэрпрэтацыю сучаснасці, адэкватную часу і месцу. Фатаграфія робіцца інструментам засваення штодзённасці праз фіксацыю горада, яго рытмаў, вытворчасць наратываў і персаналізацыяй – адлюстраваннем зрэзу нашай агульнай рэальнасці.

«AKOMODACJA»

Даты: 28 кастрычнiка - 8 лiстапада
Адкрыцце: 28 кастрычнiка, 17.00
Пляцоўка: Музей сучаснага выяўленчага мастацтва (Мiнск, пр. Незалежнасці, 47)
Штодзенна ад 11.00 да 19.00, акрамя нядзелi i панядзелка

У экспазіцыі - фотатворы, якія зроблены педагогамі і студэнтамі Майстэрні фатаграфічнага апавядання Акадэміі мастацтваў у Варшаве: Aнтанiнай Kанапельскай, Ганнай Слівінскай, Iзай Maцюсовіч, Maгдаленай Лазарчык, Maрцінам Mаравіцкім, Maртай Meлкaрэк і Tымонам Нагальскім, лічбавы друк Прота Ярнушкевіча і Юліі Kрывіч, каляровы друк на шкле Вікторыі Вайцэхоўскай.«Пражыванне– гэта назва выставы прац творцаў, звязаных з Майстэрняй фатаграфічнага апавядання, якой я кірую, на факультэце Мастацтва медыя Акадэміі выяўленчага мастацтва ў Варшаве. Гэтая майстэрня з’яўляецца месцам дыскусій пра фатаграфію як медыўм мастацкай экспрэсіі. У рамках дзейнасці майстэрні няма месца на дыдактыку як навучанне фатаграфічным тэхнікам.Яна [майстэрня] хутчэй з’яўляецца прасторай для развіцця мыслення, дзе дамінуе перакананне, што быць фатографам у цяперашні час – гэта не толькі тэхнічныя ўменні, але перш за ўсё спосаб аказання ўражлівай рэфлексіі, якая з’яўляецца вынікам успрымання рэчаіснасці і эмоцый, што суправаджаюць гэтае ўспрыманне…Пад пражываннем у фатаграфіі я разумею мастацкі вынік рэакцыі творцы на знаходжанне ў новай прасторы. Незалежна ад таго, ці гэты факт узнікае ў выніку адкрыцця новых месцаў, ці спробы апісання наноў ужо вядомых сітуацый, дзе новымі з’яўляюцца толькі формы экспрэсіі, звязанай з успрыманнем аўтара. Істотнай становіцца спроба апісання, указання эмоцыі, якая ў спалучэнні з рэфлексіяй і ўважлівым назіраннем, робіць магчымым уваход творцы ў адносіны з абранай тэмай…». Куратар выстаўкі: доктар Прот Ярнушкевіч, прафесар Акадэміі выяўленчага мастацтваІнфармацыя будзе рэгулярна абнаўляцца і дапаўняцца.

абмеркаваць на форуме zнята